Adana’nın kendi tarihine kazandırdığı BÜYÜK UTANÇ SAYFASI, geçtiğimiz yıl, 30 Temmuz günü hazırlanmıştı. O günün ikindisinde Türkiye’nin en eski Gazetesi Yeni Adana’nın 105 yaşındayken kapanmakta olduğunu öğrendim. Haber sürpriz olmasa da, inanılması zordu; kendimi ikna için birinci sayfanın maketini istedim. Maalesef!..
Gazete kapanma kararı ile tarihteki yolculuğuna çıkmıştı. İnandım, fakat bu kez de Adanalı olarak kabullenemedim. Bu koca kent, şanlı geçmişi ve ciddiyeti ile anıtlaşmış gazetesine sahip çıkamamıştı; çıkmalıydı.
TELEFON TRAFİĞİ
Maket elime geçer geçmez BÖLGE’yi arayıp durumu Nevzat Uçak’a bildirdim. O da, tıpkı benim gibi inanamadı. Elimdeki maketi istedi, geçtim. Uçak da, tıpkı benim gibi, kabullenemedi ve gazetenin devamı için çaba gösterilmesi gerektiğini belirtti.
İkinci olarak da Ziya Yergök’ü arayıp haberi verdim. Tepkisı tığkı benim ve Nevzat Uçak’ınki gibi oldu. İstanbul’da olduğunu ve yapabileceği her şey için derhal harekete geçeceğini söyledi.
Üçüncü olarak da, hem Gazeteye hem de Yöneticisi Merhum Çetin remzi Bey’e saygı ve sevgisini çok yakından bildiğim Başkan Aytaç Durak’a ulaştım. Saniye geçirmeden, “Yok yahu!..” dedi ve ilâve etti, “Yeni Adana yayınını sürdürmeli. Bana ne düşüyorsa yapayım. Maddi sıkıntıyı biliyorduk. Bir süre rahatlatacak olanakları karşılamaya hazırım, bana aileden görüşebileceğim birinin telefonunu ver, konuşayım. Gazete kapanmamalı” dedi. Numarayı alıp ilettim.
Hemen ardından Gazeteciler Cemiyeti Cafer Esendemir’le görüştüm. Haberi duymuş, o da kapanmayı engellemek için fikri teşebbüse geçmişti bile. Başkan Durak’ın taahhüdünden bahsetti. “O takdirde bir Cemiyet olarak gazeteyi rahatlıkla çıkarabiliriz. Burada vakit geçiren, emekli olmuş deneyimli arkadaşlar da seve seve elini taşın altına koyar ve çok güzel bir gazeteyi, geleneksel çizgilerini bozmadan hazırlayabiliriz” dedi.
OLAMADI; ADANA BECEREMEMİŞTİ
Yerel Gazetelerin içinde bulunduğu sıkıntı biliniyordu. Diğer gazetelerin bir kısmı belli yerlerden destek alabilirken, Yeni Adana asla böyle bir teşebbüste bulunmadı. Tam gazete kapanırken, yardım üstüne yardım, destek üstüne destek yağmaya başladı. “Aman kapanmasın, biz de üstümüze düşeni yaparız. Yeni Adana mücahittir. Adana’nın onurudur…” şeklinde konuşanların sayısını yazmam bile zor. Ne yazık ki, bu iyi niyet eskilerin tabiriyle, “Ba’del harab-ül-Basra”, yani, Basra harap olduktan sonra yaşama geçiyordu. Halbuki, aylar öncesinden yapılmalıydı bu ifadeleri kapsadığı destek. İane değil, sadaka değildi. Gazeteye abone olmak ve işletmeleriyle ilgili tanıtım yayımlatmak yeterdi ve artardı bile…
BU UTANÇ UNUTULMAZ
Böylesine köklü bir gazetenin son sayısına tanık olmak, Adana için büyük ve asla unutulmaz utançtır.
