Dün, Adana Demirspor’a, Adanaspor’a hem yönetici olarak, hem Adanalı olarak maddi-manevi hizmet veren, Adana’ya karşılıksız okul, cami kazandıran, yoksulların elinden tutan çok değerli insan Sıtkı Kulak ağabey ile ilgili köşe yazımdan dolayı çok sayıda arayan, teşekkür edenler oldu..
Elbette aranmaktan, teşekkür edilmesinden büyük mutluluk duydum. Ama en büyük mutluluğum, Sıtkı abiye olan sevgi ve saygının halk arasında sürdüğü vefa duygusunun dışa vurumu olarak değerlendirdim.
Arayanlara, mesaj gönderenlere çok teşekkür ederim.
Evet, duygulandım.. Evet gözlerim ıslandı.. Evet çok gerilere gittim, geçmişi film şeridi gibi gözlerimin önünden geçirdim..
Yaptığım röportajları, sohbetleri, kendisiyle Milliyet Gazetesi adına röportaj yaparken, hiç not almamış olmamın dikkatini çektiğini, gazetede röportajını yayımladıktan sonra okuduğunda “Sen nasıl bir adamsın bir tek satır yazmadın, benim konuşmalarımı nasıl hafızana kaydettin ” sözleri hafızamdan hiç silinmedi.
Ama bir şeyin farkına vardım biz VEFA diyoruz ya, sevgiden uzak olduğumuzu sanıyoruz ya, hiç öyle değilmişiz.. Biz sevgimizi, saygımızı dışa vuramıyor, içimizde saklıyoruz..
Çünkü bu toplumda öyle insanlar var ki, sizin bu tutum ve davranışınızın güzelliğini değerlendirenlerden çok, yalakalık olarak değerlendirenler kahrediyor bizi.. Çünkü onlar vefanın ne olduğunu bilmeyen, hatta yanından geçmeyenlerdir.
En büyük sevincim Sıtkı Kulak’ın unutulmamış olmasıdır. Bu tavır bir toplumun vefa duygularının yansımasıdır ve çok değerlidir..
Selam ve sevgilerimle iyi ki varsın değerli insan Sıtkı Kulak.
