O günkü. kadar mermi, işgalin başladığı Aralık 1918’den beri belki de ilk kez sıkılıyordu İşgalciler, öğle saatlerinde artık zafere yaklaştıklarına inanmışlardı. Özellikle Büyük Karayayla’nın ellerine geçmiş olmasını çok önemsiyorlardı. Ayrıca, makineli tüfekleri sayesinde mutlak cephe üstünlüğünü de bir-iki saate kadar kuracakları şüphe götürmezdi; en azından kendileri böyle inanıyordu.
NABİ’NİN CUMALİ VE MAKİNELİLER
İnançlarını sarsan ilk olay, Büyük Karayayla’nın güçlerimiz tarafından yeniden ele geçirilmesiydi. Ama asıl mucize, makineliler mevziinde yaşandı. Bayramlı Köyü’nden Nabi’nin Cumali, eline geçirdiği Fransız şapkasını kafasına yerleştirdiği gibi geveze tüfeğin başındaki iki askeri saniyede öldürüp tetiğe sarıldı. Bir anda kendi silahlarının kendilerine ölüm kustuğunu fark eden kudurganlar panik içinde kaçışmaya başladılar. Tank ve zırhlı otomobiller bile dayanamayıp geri çekilince, bizimkilerin morali öyle bir arttı ki, ellerindeki dolma tüfek bir anda tank kesildi, mübarek. O maneviyatla, bizimkiler akşam üstü Kumdere Cephesine yüklendi. Düşman kısa sürede püskürtüldü. Ne var ki, buradaki başarının çok kolay olmasını kuşkulu bulan kumandanlarımız, düşman taarruzunun bir hile olduğunu fark ettiler. Asıl saldırı hedefinin Pozantı olduğunu anlayıp gece boyunca gerekli noktalara kuvvet ve cephane kaydırdılar. Karargah, Kavaklıhan’ın Kuzeyindeki Körlü Köyüne taşındı.
Tahmini doğru çıktı. Akşamki çekilme tamamen kandırmacaydı. 18 Mayıs sabahı, düşman kuvvetleri bir piyade tümeni, dört batarya top, üç tank ve iki zırhlı otomobille Kavaklıhan Cephesi’ne saldırdı. Uçaklar havadan, toplar aşağıdan kesintisiz bomba yağdırıyor, mermiler adeta havada akan bir sel gibi, korkunç ıslık konçertosuyla geliyordu. Kuşçubaşı’ndaki Karargah Tepesi’ne o kadar yoğun atış yapıldı ki, kuvvetlerimiz burayı terk etmek zorunda kaldı. Düşman, buraya konuşlanmak üzere harekete geçti; bu kez bizimkiler ne pahasına olursa olsun böyle bir noktayı kaptırmamak üzere tekrar tepeyi ele geçirip direnmeye başladı.
Gelişmeleri anında takip etmekte olan Sinan Paşa (Ali Ratip), diğer grup komutanlarına talimat vererek gece yarısı Kirkor Hanı’nda buluşma istedi. Böylece toplanacak yedek kuvvetlerle Kavaklıhan’da çarpışan kahramanlarımıza destek verilecekti. Şu işe bakınız ki, Emin Ağa ve Derviş Ağa, müfrezeleri ile kuş olup uçarak Yeniköy’ün güneyine kadar geldiler. Bulundukları yerden düşman topçularını görebiliyorlardı. Tereddüt etmeksizin, topçuları bir anda yan ateşe aldılar. İlk gayretle topları çeken hayvanlar öldürüldüğünden, şaşkınlık içindeki topçular, hareket yetilerini kaybetmişti. Topları insan gücüyle ve hele ateş altında çekmek o kadar kolay değildi.
Gel gelelim, tüm hatları ile merkez cepheye çullanmış bulunun Fransızlar, adım adım ilerlemeyi başardılar. Kavaklıhan’a kadar geldiler, fakat giremediler. Çünkü cephenin sağ ve sol yanlarındaki güçlerimiz her şeye rağmen ateşi sürdürüyordu. Savaş kaybedilmek üzereydi. Düşman belki birkaç saat daha tutulabilir, sonrasında önü açılırdı. İşte tam bu sırada cepheye yetişen Kumdere Grubu iki düşman piyade taburunu durdurmayı başardı. Akşam üstü diğer imdat güçlerimiz de cepheye ulaştı.
O gece şafak çok erken söktü sanki. Fransızlar, bu kez Kavaklıhan’a öyle bir çullandılar ki, adeta cehennem ocağı infilak etmişti. Grup Komutanı Cemal Efe düşmanın kahredici teknolojik üstünlüğü karşısında erimektense, geriye, Kuzey’deki Karadağ’a çekilmeyi yeğ tuttu. Neyse ki, bu kez de Seyhan Grubu’ndan 100 kişilik bir destek yetişti ve Cemal Efe karşı saldırıya geçti. Düşman, hiçbir şekilde karşı hareket beklemediği için şaşkınlığa düştü. Fakat çabuk toparlanıp ateşi yoğunlaştırdı. Mermi cayırtısı kulakları sağır edecek kadar fazlalaşmıştı. Askerlerimiz, teknolojiye karşı sığındıkları iman gücü ve vatan sevgisi ile birer aslan kesilmiş, karşı cepheye tek başına saldıracak hale gelmişti. Artık zapt edilmeleri zorlaşmıştı. Allah-Allah! nidaları ufuklara kadar gidip daha güçlü yankılanıyordu; sanki, gökyüzündeki şehit ecdat bu nidaya kuvvet veriyordu…
İşte böyle duyguların yaşandığı bir anda, sağ yanda bir anda zuhur eden makineli tüfek atışı Fransızlar kadar bizimkileri de şaşırttı. Düşman askerlerini sapır sapır döken atış bir imdat, hatta daha da öte, Hızır olmuştu adeta. Bir anlık şaşkınlıktan kurtulan mücahitlerimiz, Fransıza yaylım ateşi başlattı. Düşmanda bozgun işaretleri görülüyor gibiydi. An, bu andı; en son sığınağımız olan ve hepsi hepsi sadece 24 mermisi olan gizli topumuz düşman cephesine çevrildi. İlk atış, tam isabet! Düşman toplarından biri parçalandı. Parçalanan sadece top değil, aynı zamanda saldırganların morali oldu. Top ateşi bir anda durdu. Bizimki ise isabetli birkaç atış daha gerçekleştirirken kahramanlarımız düşman üstüne akmaya başladı. Akşam üstü, kaybettiğimiz hatların tamamı elimize geçmişti ve düşman ciddi kayıplar vermişti.
TÜRKİSTANLI HACI YOLDAŞ
Bir anda zuhur eden makineli tüfek, savaşlarımızda aniden görülüp üstüne düşeni yapan Türkistanlı Hacı Yoldaş’a aitti; nur içinde yatsın. Zaferin asıl kaynağı olan son darbe ise, bizim gizli topun patlatıldığı an, düşman topçusunun başına gelenlerdi. Veli Haşim Bey müfrezesinden 6 mücahit, öldürdükleri Fransızların elbiselerini giyerek topçulara kadar yanaşmış ve bir kısmını topları başında vurarak bu sonucu sağlamıştı…
YARIN: MESNİL ÇARESİZ KALDI
DUFFIEUX’NÜN AİLESİ
ADANA’YI SAHİPLENMİŞLERDİ: Fransızlar bir gün Adana’dan çekilmek zorunda kalacaklarını akıllarından bile gçirmiyordu. Kendi öz kentleriymiş gibi davranıyorlardı. General Duffieux’nün eşi de maiyetiyle Adana sokaklarında dolaşmakyan hoşlanırdı.
ATLI ÇETELER
HER ZAFER, YENİ SİLAH OLDU: Torosların en stratejik noktalarındaki karakollar düştükçe yeni silahlara kavuşan askerlerimiz Belemedik’ten sonra, fotoğrafta görüldüğü gibi, vurucu güçlerini arttırmışlardı.
ÇETELER
ÇETELERİMİZ KURTULUŞ BAYRAMINDA: Üstte yok, altta yok, ayak yalın Toroslarda cepheden cepheye koşan çetelerimiz Kurtuluş Bayramlarındaki geçitleriyle Adana’nın gururunu okşuyorlardı.
