24 Kasım… Takvim yapraklarında sıradan bir tarih gibi görünse de, aslında hayatlarımıza yön veren en değerli insanların günü: Öğretmenlerimizin.
İnsanı insan yapan, ona yön veren, ona umudu, bilgiyi, ahlakı, cesareti öğreten öğretmenlerin…
Sınıfların tebeşir tozuyla dolduğu o sabahlarda, kapıdan içeri giren bir öğretmenin gülümsemesiyle aydınlanan küçük hayatların günü…
Her birimizin hayatında, bir cümlesiyle yolumuzu değiştiren, bir bakışıyla güven veren, bir dokunuşuyla dünyamızı güzelleştiren bir öğretmen mutlaka vardır.
Kimi bazen yüreğimizi okşayan bir “Aferin”le büyüttü bizi, kimi de yanlışlarımızı doğruya çekmek için sessizce yolumuzu düzeltti. Aslında yıllar geçse de fark etmeyiz; bugün sahip olduğumuz en güzel yanların bir köşesinde hep onların izi vardır.
Öğretmenlik, çoğu zaman en çok yorulan ama en az şikâyet edenlerin mesleğidir.
Her gün yüzlerce çocuğun yüreğine aynı sevgiyle, aynı sabırla dokunmayı ancak yürek işi olanlar başarabilir.
Bir öğretmen, bazen ailesi olmayan bir çocuğun annesi-babası olur…
Bazen sessizce kenarda duran öğrencinin gözlerindeki ışığı fark eden tek kişidir… Kimi zaman şiddetten kaçan bir çocuğa sığınacak bir güven kapısı, kimi zaman kimsenin inanmadığı bir öğrencinin tek inananıdır.
Düşünsenize… Bir ömür boyu milyonlarca tohum ekiyorlar toprağa. Hangisi filizlenir, hangisi meyve verir bilinmez… Ama yine de aynı inat ve sevgiyle tohumu toprağa bırakmaktan hiç vazgeçmezler. Çünkü öğretmenler, “Bugün olmazsa yarın, yarın olmazsa başka bir gün” diye diye umudu büyüten insanların mesleğini yaparlar.
Sınav kaygısına, hayat mücadelesine, aile içi sorunlara, yoksulluğa, yetersiz imkanlara rağmen; En karanlık dönemlerde bile bir çocuğun gözlerine baktığında “Her şey iyi olacak” diyebilen tek kişidir öğretmen.
Onlar ülkelerin gerçek mimarlarıdır. Ne yollar, ne binalar, ne köprüler… Bir ülkenin geleceğini inşa eden şey aslında öğretmenlerin o görünmez emeğidir. Bugün bir doktorun, bir mühendisin, bir gazetecinin, bir sanatçının; Hatta bir anne-babanın bile arkasında bir öğretmenin izi vardır.
Kalbiyle öğreten, sadece bilgi değil karakter de veren tüm öğretmenlere bir teşekkür borcumuz var.
Belki öğretmenimizin yüzünü yıllardır görmedik… Belki çoktan emekli oldu… Belki artık aramızda değil… Ama onun bize dokunan bir sözü, bir gülüşü, bir uyarısı, belki bir omuz dokunuşu hâlâ içimizdedir. Bu yüzden bugün, kalbini bize adayan öğretmenlere sadece bir gün değil, her gün minnet borçluyuz.
Tüm öğretmenlerin Öğretmenler Günü kutlu olsun…
Yürekleriyle yolumuzu aydınlatan tüm “gerçek kahramanlara” sonsuz saygı, minnet ve sevgiyle…
