Karaisalı’dan Adana’ya gelirken kullandığım araçla şarampole yuvarlandık. Kocaman taş veya taşa benzer kütleye vurduğumu ve arabanın sıçrayıp yön değiştirdiğini anımsıyorum. Saliseler içinde taklalar atarak yoldan çıktık. Sonradan gördüğümü şaşkınlıkla karşıladım. Harap vaziyetteki arabadan tek parça çıkmamız gerçekten mucize sayılabilirdi..
Eşim ve arka koltuktaki bacımla konuşabilmek ilk rahatlık kaynağım oldu. Ters dönmüş araçta sıkışık vaziyetteydik. Çok şükür üçümüz de bilincimizi kaybetmemiştik. İlk olarak “Az sonra biriler gelir bizi buradan çıkarır” dedim. Gerçekten de dakika geçmeden aracımızın etrafını yardımseverler doldurdu. Kız kardeşim, ardından eşim çıkarıldı. Emniyet kemerimi zorlukla çözünce yere, daha doğrusu tepetaklak aracın tavanına düştüm. Böylece beni de çıkardılar.
KÂZÂ DA, MUCİZE DE OLDUKÇA BÜYÜKTÜ
Kim, ne zaman istedi bilemem, bir anda ambülansta bulduk kendimizi. Karaisalı Hastanesi seferber olmuştu. Karaisalı Belediye Başkanı Sayın Bekir Şimşek’in yakın ilgisini minnet ve şükranla anmayı görev kabul ediyorum.
Peş peşe çok yönlü röntgen kontrolünden geçtik. Sonra da üç ambülansla ikimiz Şehir Hastanesine, birimiz Seyhan Devlet hastanesine ileri tetkik için taşındık. Bu arada çocuklarım da ulaşmıştı.
BİRAZ DİNLENECEĞİM
Çok şükür, o kâzâya göre çok hafif sayılabilecek yara-bere ve eziklerle kurtulduk. Aradan zaman geçtikçe yeni yeni ağrı noktaları belirmeye başladı. Dinlenebilmek ve o anlarda yaşanan heyecanın olumsuz etkilerini silebilmek amacıyla bir süre yazamayacağım.
Umarım çok sürmez, BÖLGE’de yine buluşuruz.
