Eğitim ve gelişim birbirleri ile etkileşim içinde olan çok önemli kavramlardır. Çocukluk çağında başlayan eğitim hayat boyu devam eder.
Çocuk yetiştirmek, onu kişilik sahibi bir insan olarak topluma kazandırmak, hiç şüphesiz dünyanın en zor işlerinden biridir. Sağlam karakterli insanlardan meydana gelen huzurlu bir toplumun gerçekleşmesi için eğitime son derece ihtiyacımız vardır. Büyük Fransız romancısı Victor Hugo, Sefiller adlı eserinde, insanları aydınlıkta ve karanlıkta olmak üzere iki kısma ayırır. Karanlıkta olanlar, cahillerdir; onların aydınlığa kavuşması için büyük yazar; “İnsanlara biraz ışık gerek” diye haykırır. Bu ışık, elbette ki eğitimdir.
Eğitim deyince, aklımıza hemen okul, öğretmen, kitap kavramları gelir. Oysaki, eğitimin temeli ailede atılır. Çocuk her şeyden önce ailesinin; en yakınlarının etkisi altındadır.
Cahil, kaba, görgüsüz bir anne baba tarafından yetiştirilen çocukta düşünüş ve davranış bozuklukları görülür. Anne babanın yersiz ve yanlış davranışları, çocuk karakterinin gelişmesinde olumsuz bir etken olur.
Çocuklarını dengeli ve ruhen sağlıklı olarak yetiştirmek isteyen anne babalar, kendi davranışlarına son derece dikkat etmelidir. Çocuğu başıboş bırakmak, çok sıkmak gibi aşırı ve yersiz davranışlar üzücü sonuçlar verip karakterin çarpık gelişmesine sebep olabilir. Öyle ki, dengesizlikleri okul eğitimi bile kolay kolay gideremez.
Sonuçta, topluma dengesiz bir şahsiyet katılmış olur.
Çocuklar her zaman kendi anne babalarını örnek alarak kendi karakterlerini oluşturmaya başlarlar. Anne babanın yanı sıra öğretmenler, sevilen arkadaş ve akrabalar çocukların gelişiminde önemli noktalardır. Bu nedenledir ki anne babaların çocuklarına örnek oldukları bilinci içinde davranmaları, arkadaş çevrelerini bu doğrultuda oluşturmaları büyük önem taşımaktadır.
Çocuk yetiştirmek büyük emek ve zahmet ister. Ancak çocuğa emek verilirse gelişimi sağlıklı bir şekilde devam eder. Eğitim evet sadece okulda değildir. Hayatın her anı eğitimin bir parçasıdır ve bu noktada asla bir boşluk kabul edilmez.
Her anne babanın isteği başarılı, saygılı, ahlaklı bir çocuğa sahip olmaktır. Anne babaların hepsi bunu ister peki ama çocuklarının gelişimlerine olan etkilerini bilerek mi davranırlar?
Çocuğuyla ilgilenmeyen, onun sadece karnını doyurmak ve üzerini giydirmek ve masraflarını karşılamakla anne babalık görevinin tamamlandığını düşünen çok insan var maalesef. Ancak anne baba çocuğun hayatı boyunca örnek alacağı rol modeli, ilk öğretmeni vs. kısacası her şeyidir.
Çocukla ilgi, emek ve eğitimle büyür, gelişir, hayattaki yerini alır. Bunun da her kademesinde aile vardır.
Sonuçta emek verilen çocukta hayatta iyi bir yerde yerini alırken emek verilmeyen, eğitimin sadece okulla sınırlı olduğuna inanılan bir ortamda yetişen çocuk ise maalesef hep bir eksiklikle hayatına devam etmeye çalışacaktır.
