Adana bütünüyle ayaktaydı. Arada bir şundan bundan duyduğumuz ya da belki gazetede, dergide okuyup niceliğini bilmediğimiz olay yaşanacaktı. Merak ve sevinç evlenip dünyaya özgün bir heyecan getirmiş gibiydi. 1969’un daha ilk aylarında başlayıp dalga dalga büyüyerek önce kenti, ardından ilçelere yayılan duygular sinema dünyamızı da etkilemişti. Sadece yereller değil, yaygın gazeteler de Adana’da 15-22 Mayıs günlerinde yapılacak festivalle ilgili haberler vermekteydi.
KİMLER YOKTU Kİ
Dönemin Valisi, Generallikten emekli Ömer Lütfi Hancıoğlu’ydu. Mahmut Cemil Paşa’nın torunuydu. Köklü aile gelenekleriyle yetişmiş, batı dünyasını tanımıştı. Yenilikçiydi. Festivale destek vermiş, etkinliklere devlet kurumlarının da katılımını sağlamıştı.
Belediye Başkanı Erdoğan Özlüşen, Meclis üyelerinden Remzi Ciğer’i program ve uygulama için görevlendirmiş, bu amaçla da yine meclisteki arkadaşlardan bir ekip kurmasını istemişti.
Asıl itici güç ise Hacı Sabancı oldu. Cesaret verdi. Maddi manevi destek için hazır olduğunu açıkladı. Bunun üzerine, diğer fabrikalar ve iş adamları da katkı sözü verdi ve Altın Koza gerçekleşti. Zaman olarak da Adana’da bahar mevsiminin en görkemli günleri, 15-22 Mayıs özellikle seçilmişti.
O GÜN GELDİ
Atatürk Caddesi(*) tıklım tıklım doluydu. Daha önceleri 5 Ocak Kurtuluş ve 29 Ekim Cumhuriyet Bayramlarında görülen bu manzara, özellikle kadınların çokluğuyla göze çarpmaktaydı. Sabırsızlığın tavanı delmek üzere olduğu anda geçit başladı. Çukurova Elektrik, Çukobirlik, Paksoy, Özbucak, Millimensucat, Kolordu Komutanlığı, Sümerbank, Devlet Su İşleri, Devlet Karayolları gibi pek çok resmi ve özel kurum özenle süslenmiş treylerle geçit yaptıktan sonra o beklenen araçlar birbiri ardına sökün etti. Üstü açık araçlarda, sinema yıldızları el sallayarak caddenin iki yanındaki binleri selamlıyordu. Belli ki, sinema oyuncuları, senarist ve yönetmenler de bu festivalin mutluluğunu yaşamaktaydı. Alkış ve sevinç gösterisi coşku olarak yankılanmaktaydı.
ATATÜRK PARKI’NDA
Kentin her yanı gibi, Atatürk Parkı da bayraklarla, pankart ve balonlarla süslenmişti. Batı yanında şu anda sayısını tahmin edemeyeceğim pek çok bölmede tanıtım ve satış yapanlar renkli giysi ve aksesuarları ile ilgi çekiyordu. Halka tatlıdan karakuşa; pamuk yağından tuvalet sabununa; kaput bezinden mantoluk kumaşa kadar aklınıza gelebilecek pek çok ürün ya teşhirde, ya da teşhir ve satıştaydı. Kadınların gönül işi-el işi ürünlerine özellikle gençlerin ilgisi büyüktü.
HÜRRİYET’İ KISKANDIM
1963’te fiilen yerel basındaydım. Sonraki yıllarda da yerli-yabancı büyük firmalarda yöneticilik yaparken bile bir ayağım yerel basında oldu. Gazetecilik temel hobim sayılabilirdi. Adana’nın çok satan üç gazetesi, Yeni Adana, Vatandaş ve Bugün dizgilerini Entertip denilen ve daktilo gibi kullanılabilen makineyle yapmaktaydı. Hürriyet, akşamları belediye binası önüne gerdiği ekranda tanıtım filmi oynatmaktaydı. Derin merakla izledim. En çok da, çinko üzerine fotoğraf kalıbı yapan bölümü ile iki entertip olmasını kıskandım. Tabii daha pek çok yönüyle de Hürriyet gerçekten büyüktü. Büyüklüğünü Simaviler’in sahiplendiği son güne kadar sarsılmadan sürdürdüyse, gazete mutfağını da mükemmelleştirmiş olmasının payı küçümsenemezdi.
O hafta dolu dolu ve Adanalının içine sine sine yaşandı. Adana ve festival haberleri, yorumları yaygın basında haftalarca yayımlandı. Diyebilirim ki, tüm halkın benimseyip yaşadığı tek festival o ilkiydi. Başarı, daha önce dudak kıvıranları da harekete geçirmiş ve “Nerede çokluk, orada her şey gübre” misali sorunlar ortaya çıkmaya başladı. O yıllarda Adanamız kırsaldan eğitimsiz göç almamış, güzelim “Büyük Köy” imajını bozmamıştı. Yeşildi. Her evin ağaçlı-çiçekli kocaman avlusu vardı. Köylü, köyüne sahip çıkmaktaydı. Güzeldi bee!..
(*) Atatürk Caddesinin bilinen ilk adı İstasyon Yolu idi. Şose idi. Cumhuriyet Döneminde asfaltlandı ve adı Asfalt Cadde oldu. Ulu Önder’in 1937 Adana Gezisinden sonra Atatürk Caddesi olarak bilindi ve nihayet 1980’lerin ilk yarısında bulvar haline geldi.
