Depremin üzerinden 73 gün geçti lakin yaşanılan acılar yıllar sürecek.
Yitip giden canlar, özellikle 11 ilde yaşanılan psikolojik çöküş ve ülkece altına gireceğimiz ekonomik hasar ne zaman ve nasıl ortadan kalkacak şimdilik bilinmiyor.
Ancak hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı aşikar.
Olmasın da zaten!
Siyasi iktidarlar artık gerekli tedbirleri alsınlar, bu kabuslar bir daha yaşanmasın, karanlıklar içinde yol bulmak için mum ışığı aranmasın…
Çıkış ışığı ararken, halen enkazlarda ulaşılamayan, hastanelerde bulunamayan, isimsiz mezarlarda izine rastlanmayan sayısı belirsiz insanlarımız var.
Çocuklar, gençler yaşlılar; her nesilden kayıp kayıplarımız var…
Ne acı değil mi?
Toplumun kırılan fay hatlarını onarmak, kaybolan insani ilişkilerin onarılması için uğraş verilirken, fiziki olarak dünyadan ayrılan insanların peşine düştük.
İnsan düşünmeden geçemiyor, acaba ülkemizde artık insanlara değer verilmiyor mu?..
“Kalan sağlar bizimdir “ deyip herkes yoluna mı bakıyor?
Bu değerlendirmeyi genele mal edip, kabul etmek mümkün olmayabilir ama dünyanın değiştiğini de görmek lazım…
İnsanı düşünmeyen, değer vermeyen, yatırımlarını yurttaşların refahına göre ayarlayamayan ülkeler tökezlemeye başladı.
Zira insan ırkı artık daha fazla mutluluk istiyor. Örneğin İran’da yaşanılan olayları an ve an izliyorduk. Veya Fransa’daki işçilerin eylemlerini…
Bu örnekleri hiçbir şeyin gizli kalmadığını, hangi kıtada olursa olsun otoriterlik yolunda ilerleyen siyasi erklerin artık halkını uyutamayacağını anlatmak için yazdım…
Moloz yığınları arasında bilinmezliğe giden kayıplar, insanlığı, demokrasiyi, özgürlükleri, unutulan tebessümleri hatırlattı.
Mevcut ya da bundan sonra gelecek siyasi iktidarlar halkın sorunlarına eğilmekten başka çıkış yolu bulamayacaklar.
