Son yıllarda otizm rakamları artıyor.
Sadece rakamlar mı? Kaygılar da artıyor.
Bir bakıyorsunuz, bebek göz teması kurmadı diye endişelenen anne…
Gülmedi diye tedirgin olan baba…
“Acaba?” sorusu artık her evin sessiz misafiri.
Bu bir korku değil aslında.
Bu, farkındalık.
Erken çocukluk dönemi; anne kokusunun, baba sesinin, evin ritminin bebeğin gelişimini şekillendirdiği yer.
Bir annenin sıcaklığı…
Bir babanın omzu…
Bir evin düzeni…
Küçücük sandığımız bu şeyler, çocuğun büyüme pusulasını oluşturuyor.
Ben, Otizmle Barış Derneği’nin uzman gönüllüsü olarak şunu defalarca gördüm:
Evde kurulan doğru temas, çocuğun gözünde minicik bir kıvılcıma dönüşüyor.
O kıvılcım büyüyor; bir bakışa, bir sese, bir tepkiye dönüşüyor.
Ve şunu asla unutmamak gerekiyor:
Erken müdahale hayat değiştirir.
Özellikle 0–24 ay arasında bebeğiyle ilgili en ufak bir endişesi olan her anne-baba, gecikmeden bir çocuk psikiyatristine başvurmalıdır.
“Bekleyelim, geçer” cümlesi bazen ayları kaybettirir; erken adım ise koca bir geleceği kurtarır.
Çocuk gelişimi, mucizelerle değil; zamanında fark edilen küçük işaretlerle büyür.
Portakal kokan bu şehirde, her özel çocuğun hikâyesini yazmaya devam edeceğim. Daha anlatacak çok şeyimiz var.
